Miniatuur: Goed vasthouden maar!

‘Wilt u misschien wat drinken?’, vraagt de buitengewoon vriendelijke KLM – stewardess halverwege de reis boven de oceaan. Ik ben de enige die niet slaapt, zo lijkt het, terwijl ik druk bezig ben met het afronden van een rapport. Ik besluit mee te lopen naar het keukentje om de medepassagiers niet te storen, waar we in een leuk gesprek verwikkeld raken. ‘Welk boek las u nou net uit, tijdens het boarden?’, vraagt ze. Om mijn Frans op peil te brengen las ik ‘Charlie et la chocolaterie’, Sjakie en de chocoladefabriek, van Roald Dahl. In het Frans, dus. Een leuk boek, waar de uitgenodigde kinderen in de fabriek van Wonka allerlei spannende dingen meemaken. Voor het verplaatsen door de fabriek wordt gebruik gemaakt van een glazen lift, zonder liftschacht. Wonka roept steeds ‘hou je vast!’ als de lift door de ruimte en later door de hemel schiet.

Het merendeel van dit boek las ik staande in een langeafstandsbus in Sri Lanka, overeind gehouden door de lichamen van mijn lokale medereizigers. Reuze spannend. De buschauffeur had een zekere doodswens waar hij ons ogenschijnlijk graag in mee had willen nemen. We reden met een duizelingwekkende snelheid langs steile ravijnen terwijl Wonka me aanmoedigde mij vooral goed vast te houden. Toen ging ook de mobiele telefoon nog af van de dame achter de chauffeur, die zij luid schreeuwend aan de chauffeur gaf die het apparaatje liefdevol met beide handen aanpakte terwijl het stuur losjes op zijn bovenbenen rustte. ‘Accroche-toi!’ schreeuwde het boek tegen mij. Ik deed mijn ogen dicht, Frans en een gewisse bijna-doodervaring is net teveel van het goede.

Onweer Het doet me denken aan de keer dat ik niet vanaf Phnom Penh kon vertrekken wegens reusachtige onweersbuien die zich precies op het moment van vertrek boven mijn vliegtuig samenpakten. ‘We moeten even een half uurtje tot drie kwartier wachten om te zien of de onweersbuien wegtrekken’, riep de captain in gebrekkig Engels om. Nog geen vijf minuten later stegen we op met daverende onweersklappen om ons heen, bagagebakken die opensprongen en luchtmaskers die ik nu eindelijk eens in het echt kon aanschouwen.

‘Accroche-toi!’ Ik zoek mijn stoel weer op. Net op tijd, want er gaat een schok door het vliegtuig. Ik grijp mij stevig vast. Daarna volgt de geruststellende stem van de gezagvoerster: ‘Dames en heren, zoals u wellicht gemerkt heeft zijn wij geraakt door bliksem. Dat is niets om u zorgen over te maken, daar kan het vliegtuig prima tegen. Gaat u maar weer rustig verder slapen terwijl wij u veilig naar Amsterdam vliegen. Welterusten!’ ‘Leve de KLM!’, denk ik, en besluit het advies op te volgen: rapport is af, boek is uit. En dat Frans, daar werk ik rustig later nog eens verder aan.

Berkvens en Berkvens