Waar hebben deze remonstranten uit Den Haag vertrouwen in?

Vertrouwen is geloof

Henny Rijsdijk: ‘Voor mij is vertrouwen: geloof in mensen, mezelf en God’.

Hoe kun je mensen vertrouwen? ‘Je moet vertrouwen eerst geven aan de ander en dan komt het wel weer terug. Ik vind mezelf niet echt altruïstisch, maar ik vind het wel belangrijk om verantwoordelijkheid te geven, zowel in vriendschap als op het werk. Doordat je de ander verantwoordelijkheid geeft, zeg je eigenlijk: ik vertrouw jou, ik geloof in jou.’

Wat als het vertrouwen wordt geschaad? Zonder aarzelen zegt Henny: ‘dat vind ik vooral voor de ander heel erg, want die persoon kan niet met dat vertrouwen omgaan. Ik heb het een keer meegemaakt, dat was op mijn werk. Er was daar een dame – ik was haar leidinggevende – en die leek mij heel bekwaam, ik zag haar heel erg zitten. Maar het bleek dat ze een bloedhekel aan mij had. Ze had heel erg lopen traineren met haar werkzaamheden, waardoor van alles in de soep liep. Toen ze uiteindelijk weg ging, vertelde ze me doodleuk en vol trots dat ze dat expres had gedaan om mij te pesten. Dat vond ik niet leuk, maar voor haar vond ik het erger. Want zij kon niet met vertrouwen omgaan. Tegelijkertijd heeft het me geleerd niet te hoge verwachtingen te hebben van mensen.’

In God vertrouwen, wat is dat? ‘Mensen worden op je pad gebracht en dat komt van boven’.

En vertrouwen in jezelf? ‘Ik ben een optimistisch mens. Ik weet wat ik kan en heb in de loop der jaren leren leven met mijn beperkingen. Ik wilde bijvoorbeeld dominee worden, maar ik bleek niet slim genoeg. Daar moet je mee leren dealen. Dan is het uiteindelijk toch je pad niet, denk ik weer. God heeft uiteindelijk het beste met je voor denk ik en zo komen we weer uit bij vertrouwen in God. Want wat mensen zeggen over ellende, de meeste ellende wordt gewoon veroorzaakt door de mens zelf’.

Proefnummer AdRem, remonstrants magazine

Vraag nu een proefnummer aan van AdRem, het remonstrantse magazine!

Vertrouwen is van iemand op aan kunnen

Wim Uittenbogaard: ‘Voor mij is vertrouwen dat je van iemand op aan kan. Niet in de sfeer van: je had toch beloofd boodschappen te doen? Nee, echt van op aan kunnen in moeilijke omstandigheden. Zoals je rug recht weten te houden in oorlogstijd. Ik refereer hier aan mijn ouders die in het verzet zaten. Ik vertrouw op mijn vrouw en mijn zoon. Ze hebben een bepaalde wijsheid. Mijn vrouw is ontiegelijk integer en kan veel meer ellende aan dan ik. Daarnaast stel je natuurlijk ook een zekere mate van vertrouwen in bepaalde mensen. Dat ontstaat doordat je met de mensen praat en dingen doet. Je merkt: zijn ze eerlijk? En je krijgt een soort gut feeling: deze persoon kan ik vertrouwen. Ik vergis me wel eens, maar niet vaak. Voor mij is een soort vergelijkingstest: ‘zou ik met die persoon kunnen kamperen?’ Ik vertrouw niet te veel op mensen die vooral bezig zijn materiële ambities te verwezenlijken.’

Heb ik ook vertrouwen in God? ‘God staat gevoelsmatig achter me. Ik moet dan denken aan Joh. I vers 5: ‘Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft haar niet in haar macht gekregen’. Als een licht op mijn pad en een lamp voor mijn voet.

Geloof in mijzelf heeft vooral met zelfvertrouwen te maken. Hoe ouder je wordt, des te beter je door krijgt wat je wel en niet kunt en wilt. En voor mij is de basis: thuis.’

Vertrouwen is een gevoel dat het wel goed komt

Wies van der Doll:  ‘Voor mij is vertrouwen een innerlijk gevoel, dat ik als kind ook al had, het zit in mijn hart. Het idee dat het wel weer goed komt. Terwijl er ook best vreselijke dingen in het leven kunnen gebeuren. Dit gevoel van vertrouwen is voorgeleefd door mijn ouders. Zelf hebben ze veel verdriet gehad. Zo was mijn moeder al wees met 2 jaar en heeft mijn vader zijn broer verloren. Het is dus een soort vertrouwen in God, vraag me niet wat God is, maar het zit in mijn hart.

Bidden is voor mij in mezelf zoeken naar vertrouwen, het antwoord komt vervolgens uit jezelf. Zoals Carel ter Linden schrijft in De kracht van Bijbelse verhalen: ‘We kunnen ons innerlijk openstellen voor de laatste dimensie van ons bestaan die werkelijk onbaatzuchtig en meevoelende liefde is, liefde die ons aanspoort om het leven als een roeping te zien, met zorg voor onze naasten’.

Ik heb als ouder gevoelsmatig gefaald, omdat ik één van mijn dochters aan mijn ex-man heb afgestaan. Inmiddels heb ik weer heel goed contact met haar. Nu probeer ik er te zijn voor mijn kleinkinderen en kinderen en ik ben er dankbaar voor dat dat lukt. Gelukkig heb ik altijd wel gedacht: ik weet zeker dat het ooit goed komt, ik moet gewoon geduld hebben. En ik ben er ook dankbaar voor, dat ik dat gevoel altijd heb kunnen vasthouden.

Ondanks wat ik heb meegemaakt, waaronder ook een grove schending van vertrouwen in een partner, heb ik gelukkig wel het vertrouwen in de mensen gehouden. En als we het dan hebben over zelfvertrouwen: uiteindelijk ben ik meer mezelf geworden. Ik geef een invulling aan het leven dat bij me past. Want je kan én moet het tenslotte toch zelf doen.’

Vanessa van Koppen
Redactie AdRem, lid in de gemeente Den Haag