Waar twee of drie (of vier) in mijn naam…

Soms – los van Lodewijk Asscher – ben ik trots op dit kikkerlandje. Zoals nu. In overgrote meerderheid heeft de Tweede Kamer zich achter het advies van de staatscommissie Herijking Ouderschap geschaard. De commissie adviseert de wetgever de juridische status van ouders en kinderen aan te passen aan de huidige en toekomstige maatschappelijke veranderingen. De kans dat een kind wordt geboren binnen een huwelijk (vader en moeder) is niet groter dan vijftig procent. Niet getrouwde ouders hebben de mogelijkheid om het kind tot hun gezamenlijke kind te ‘maken’ door middel van erkenning en adoptie, al is deze weg soms omslachtig. Beide situaties (getrouwde of ongetrouwde vaders en moeders) behoren tot wat men als ‘normaal’ beschouwt. Intussen zijn tal van andere samenlevingsvormen ontstaan waarin kinderen worden geboren en opgevoed.

De kleurrijke waaier aan relatievormen die we nu kennen is verbluffend. Nog verbluffender is het feit dat ik zonder enige moeite deze variëteit omarm. Ik heb een hele weg afgelegd, en mijn generatiegenoten met mij. Deze ontwikkeling doorliep ik onbewust. Opgevoed met het ideaal van het kerngezin, lig ik echt niet wakker van relatievormen waar ik vroeger nooit van gehoord had of aan gedacht zou hebben. Mijn kinderen en kleinkinderen hoeven die ontwikkeling niet mee te maken. Zij kunnen kiezen tussen vele relatievormen in alle kleuren en maten, op verschillende momenten van hun leven. En binnen deze gevarieerde relatievormen, worden kinderen geboren. Met twee moeders en een vader, twee vaders en een moeder, twee moeders en twee vaders.

Maar juridisch is voor deze meervoudige ouders niets geregeld. En dat leidt tot drama’s. Van vaders die geen toegang tot hun kind krijgen omdat ze ‘niets van elkaar zijn’ tot kinderen die aan een onbekend familielid worden toevertrouwd omdat het ouderlijke gezag van een van beide moeders juridisch niet goed geregeld is.

Dat gaat nu in Nederland veranderen, met allerlei waarborgmaatregelen om ouders en kinderen te beschermen, en daar ben ik trots op. Voorstanders hangen de vlag al uit (Nederland wordt opnieuw gidsland!) maar dat is een tikkeltje overdreven. Canada en British Columbia kennen al langer een drieouderschap. Maar een belangrijke stap is het wel.

Zeker, de christelijke partijen hebben er moeite mee. Kees van der Staaij (SGP) reageert met een respectabel standpunt: elk kind is uiteindelijk het meest gebaat bij één vader en één moeder.

Even respectabel en nog bijbels ook is het standpunt: waar twee of drie in Mijn Naam een kind met liefde groot brengen, daar ben Ik in hun midden. (Naar Mattheus 18:20)

Christiane Berkvens-Stevelinck

Van haar verschijnt in de lente een boek over veranderende leefvormen: Het intieme van alleen leven. Spiritualiteit van de single. (Meinema)