Column: Zwart

Het is te donker.

Te zwart wit.

Te zwart.

Te treurig.

Vreselijk!

Nogal wat mensen klommen in de pen of klampten redactieleden aan, omdat ze de vernieuwde voorkant van AdRem maar niks vonden. De redactie heeft geluisterd en u heeft het resultaat al een paar keer kunnen zien.

Ooit waren alle foto’s zwart wit en sommige ouderen vinden dat nog steeds mooi. Jongere mensen herontdekken de zwart-wit fotografie. Maar remonstranten zijn blijkbaar, ook letterlijk, meer van veelkleurigheid. Toch blijf ik het merkwaardig vinden dat een foto niet gewaardeerd wordt vanwege een kleur (zwart) of het ontbreken van kleur. Over smaak valt niet te twisten, natuurlijk. Misschien is het toch een aardig gedachte-experiment om het volgende eens te onderzoeken. In hoeverre heeft al of niet ‘mooi’ te maken met de negatieve connotatie die woorden als zwart-wit, donker en duister ook hebben? En waarom zou een glimlach te verkiezen zijn boven een neutrale blik? Zijn foto’s waarop mensen je rechtstreeks aankijken te confronterend? Alleen goed voor pasfoto’s? Is het een kwestie van wennen?

Ik had hier met wat vrienden (geen remonstranten) een gesprek over. We bekeken foto’s op telefoons en tablets en het werd een reuze gezellige avond. Ik kan het u aanraden. U kunt het ook in uw eentje doen. En nee, ik probeer u nu niet iets mooi te laten vinden wat u niet mooi vindt. Ik heb vragen over foto’s en fotografie en ik heb gemerkt dat het leuk is om erover na te denken. Ik hoor het graag als het u een (nieuw) inzicht oplevert.

Ineke Ludikhuize