Het gezicht van Jan Berkvens

Je zou hem een late roeping kunnen noemen. Alhoewel, Jan Berkvens (1972) werd al vroeg geroepen alleen hield hij toen zijn oren dicht. Na een hele carrière op het terrein van onderwijs en onderwijsontwikkeling, maakt hij nu een switch. Hij volgt al een jaar voltijds de opleiding tot predikant aan het Seminarie, de afronding duurt nog een jaar. Per 1 augustus 2018 is hij aangesteld als nieuwe predikant (in opleiding) voor de jongerengemeente Arminius. Een website heeft hij al: domineeberkvens.nl

Teruggeven
‘Mijn roots liggen in Schiedam, mijn moeder was toen remonstrants predikant in Delft. Ik deed de MAVO in Vlaardingen, maar voelde me eigenlijk meer thuis bij de jongeren in de kerk in Delft. Ik houd wel van omwegen omdat je daar zoveel van kunt leren. Na de MAVO deed ik eerst dierverzorging in Barneveld, maar was nog niet klaar met leren. De tweedegraads en eerstegraads lerarenopleidingen Biologie volgden, toen een studie onderwijskunde (2001-2004) en ten slotte een proefschrift over onderwijsontwikkeling in ontwikkelingslanden aan de universiteit Twente (2006-2009). 2004 was een belangrijk jaar voor me, alle lijntjes kwamen toen samen. Mijn relatie eindigde na 12 jaar, ik rondde mijn opleiding Onderwijskunde af en ik voelde een roeping om iets terug te geven aan de wereld. Ik had zelf immers zoveel kansen gehad om me te ontwikkelen en de opgedane kennis wilde ik graag delen. Daarom vertrok ik als vrijwilliger voor VSO drieëneenhalf jaar naar Cambodja in het kader van Education for all. Daarna volgden projecten in Suriname, Oeganda, het Caribisch gebied, en twee uitzendingen voor UNESCO en UNICEF naar Afghanistan en Libanon. Allemaal in het kader van nationale onderwijshervormingen.’

Dienen
‘En toch… mijn tweede roeping – die tot predikant – bleef voelbaar. Die voelde ik al toen ik 19 was, maar ik zag het niet zitten om te midden van oudere dames uit de strenge hoek theologie te gaan studeren. De Remonstranten zijn best ver weg, als je in het buitenland werkt, maar de sterke verbondenheid heb ik steeds ervaren. Het heerlijke van de Remonstranten is dat het geloof geen keurslijf is, je mag open over het geloof nadenken en daar op jouw manier uiting aan geven. Die openheid, ook in relatie tot de wetenschap en erkenning van mensen, niet het instituut an sich, maken de kern uit van mijn voorliefde voor deze kerk. Het overlijden van mijn moeder vorig jaar was de trigger om nu wel de stap te zetten naar het predikantschap. In de periode dat zij ziek was hadden wij elkaar flink bevraagd over ‘wat wil je met je leven?’ Dat was het moment. Ik zie zoveel geestelijke armoede bij mensen om mij heen, zoveel behoefte aan zingeving, maar de taal om daarover te praten ontbreekt, net als vormen om die behoefte in te vullen. Op dat terrein wil ik een rol spelen, betekenisvol zijn. Ik ben heel blij dat ik dat nu mag gaan doen bij Arminius, de remonstrantse jongerengemeente voor mensen tussen de 20 en de 35. Zij verkeren in een interessante levensfase van de opbouw van een carrière, relaties en eerste kinderen, maar soms ook al de eerste zware ziekten en sterfgevallen. Met hen wil ik nadenken over hoe je in de wereld kunt staan, hoe je iets kunt betekenen voor de wereld. We gaan ook nadenken over hoe we nieuwe jongeren kunnen bereiken en met hen in gesprek kunnen gaan. Ik vind het geweldig om hen te mogen dienen. Zo zie ik het, predikant zijn is het voorrecht om te mogen dienen!

Michel Peters