Stille weken

‘Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten’, zo begint een gedicht van Henriëtte Roland Holst. Het ‘dadenrijke wachten’ noemt zij het een paar regels verder. Nu mijn leven door het coronavirus tot stilstand is gekomen, denk ik vaak aan deze regels. Ik zie (financiële) nood van ondernemers, ouderen of mensen die afhankelijk zijn van zorg. Velen wachten op goedheid en hulp. En die is er. De initiatieven bloeien. Nederland is het dadenrijke wachten aan het oefenen. Dat stemt mij vrolijk, ondanks de crisis.

Als ineens je agenda vrijwel leeg is, is het grote niets doen daar. Mijn neiging is om alle tijd meteen in te vullen. Een voorjaarsschoonmaak erdoor jassen, boodschappen doen en honden uitlaten voor wie dat niet kan en nog zo wat. Maar ook dan blijft er tijd genoeg over voor, uh ja, voor wat. Leren niets doen? Ik vind het lastig, want veel andere mensen zijn juist nu extra druk.

Stil ben ik ook niet, want ik ben weer aan het bellen geslagen. Een van de gesprekken gaat over hulp vragen en hoe moeilijk dat is, bang als we zijn voor afwijzing en gewend als we zijn aan autonomie en alles zelf doen. ‘Maar nu moest het wel’, zei mijn gesprekspartner. ‘De buren waren blij dat ze mij konden helpen; alsof ik ze een plezier heb gedaan.’ Een nieuw inzicht was bij hem geboren.

En toch, ondanks alle (nieuwe) activiteiten is er stilte, niets doen en wachten. De straten zijn stil. De kerkelijke activiteiten en het sociale leven liggen stil. Stille weken zijn het waarin we wachten. Een kans voor de stille fluistering, voor de stem die we in onze normale drukte niet horen.

Ineke Ludikhuize
redactie Adrem, lid van de Geertekerk in Utrecht

Henriëtte Roland Holst-van der Schalk, ‘Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten’ uit Tusschen tijd en eeuwigheid, Rotterdam 1934.