Transgenderschap miskent mijn overige kwaliteiten

‘Het overkomt mij niet zo vaak meer op mijn leeftijd, dat ik gevraagd wordt een artikel te schrijven, of om precies te zijn eigenlijk in het geheel niet meer, dus moet ik bekennen, dat ik blij verrast was, toen de redactie mij vroeg een bijdrage te leveren voor het oktobernummer van Adrem. Ik was op vakantie en ik realiseerde me, dat ik in vroeger jaren me lichtelijk verstoord gevoeld zou hebben, zo van: ‘Kunnen ze me nou nooit met rust laten?’ Maar daarvan was nu geen sprake. Ik was ronduit verheugd over dit verzoek, omdat daaruit bleek, dat ik nog bestond en nog meetelde. Over discriminatie gesproken…., ja, ook in eigen kring, maar dan op grond van leeftijd.

Het zou moeten gaan over een onderwerp dat verband hield met het thema van dit nummer: Seksisme in de kerk. En ja, omdat ik nu toch bezig ben met eerlijk zijn, wil ik toch wel even laten weten, dat dit meteen een domper betekende, omdat daarmee duidelijk werd, dat het oog op mij gevallen was voor deze bijdrage in verband met mijn ervaringsdeskundigheid op dit gebied. Het was mij liever geweest, wanneer men zich mij herinnerd had om waar ik echt goed in was in mijn werkzame leven: mijn theologische inzichten, mijn uitgebreide bijbelkennis en – interpretatie samen met mijn jarenlange staat van dienst als predikant’.

Transgender
‘Ik zou hier vroeger niet over gevallen zijn, toen ik nog volop in actieve dienst was. Maar omdat mijn leven als emeritus juist op die gebieden zo stil geworden is, wordt nu voor mij opnieuw bevestigd, dat ik slechts om één reden van stal gehaald word, die gelegen is in mijn bestaan als transgender, een ervaring die regelrecht in het verlengde ligt van de pijnlijke werkelijkheid die sinds de dag van mijn coming-out mijn leven heeft bepaald. Sindsdien is voor de mensen alles wat ik verder in huis had grotendeels weggevallen en in de schaduw komen te staan van deze éne bijkomstigheid. En dat is nu juist waar het in dit artikel over moet gaan: Seksisme, ook in de kerk. Ja, ook in eigen kring. Het persoonlijke aanloopje brengt me zomaar bij de kern van mijn verhaal, waar ook de remo’s, zèlfs de remo’s,  geen uitzondering op maken. Want het is zeker waar, en dat mag zo nu en dan best nog eens beklemtoond worden, dat de remo’s op dit gebied gunstig afsteken in het land der blinden. Menigeen heeft, zoals ik, daar de ruimte kunnen vinden die elders in de kerk ondenkbaar was. De geloofsgemeenschap waar het heel gewoon gevonden wordt, dat homo’s in de kerk kunnen trouwen. Maar pas op,  er zijn ook vormen van discriminatie, waar we minder op verdacht zijn, juist door de gewoonheid en de algemeenheid ervan en  die toch zeer doen, als het jezelf betreft. Bijvoorbeeld, zoals ik boven heb willen aanwijzen, doordat weliswaar onbedoeld, maar toch zeker voor het gevoel van de betreffende persoon een belangrijke verdunning plaats vindt, omdat het speciale aan die persoon alle aandacht opeist, waardoor deze voor het grootste deel niet gezien wordt en zich ondanks alle hartelijkheid en openheid waarmee hij/zij tegemoet getreden wordt zich toch miskend voelt’.

Subtiele discriminatie
Ik ben me bewust hiermee aan iets te raken, dat niet zo gemakkelijk ligt. Mensen reageren algauw ietwat geprikkeld met zoiets als: ‘Doen we zo ons best en is het weer niet goed!’ Maar juist omdat dit een nogal subtiel aspect is blijft het vaak onderbelicht en wil ik dit opzettelijk onder de aandacht brengen. Voor de minder subtiele, maar uitgesproken grove vormen van discriminatie in de kerk, waarvan ik kan verhalen, schiet de ruimte van 600 woorden die ik kreeg te kort en wil ik verwijzen naar één van mijn vroegere publicaties in het inmiddels opgeheven magazine Hervormd Nederland, jg.49-nr.18 dd.8 mei 1993, gevolgd door een artikel van mevr. drs. A.E. Zandvliet, gendertherapeut te Amsterdam, vanuit haar vakgebied.

Janine de Boer