Dag van de dominee: ‘Stappen in plaats van de velo te nemen’

Wat doet een dominee de hele dag? We lopen in woord en beeld een dagje mee met Bert Dicou, predikant van de protestantse kerk De Wijngaard in Antwerpen.  

Half mei: veel van mijn dagen spelen zich nog online af. Kerkenraadsvergaderingen, de belijdenisworkshop voor de nieuwe toetreders, college geven, collegiaal overleg, Zoom-kerkdiensten … Ik moet zorgen dat ik nog eens buiten kom. Gelukkig doe ik ook ‘Wandelen met de dominee’, een populaire vorm, zowel met gemeenteleden als anderen.

Zondag 16 mei ben ik wel grotendeels de deur uit. De dag begint zoals gebruikelijk (vanaf het voorjaar) met ontbijt op het balkon. Het is prettig om vanaf de achtste verdieping uit te kijken over Borgerhout en alvast wat zonlicht mee te pakken. Dan met een tas straffe koffie de dienst van vandaag nog eens grondig doornemen. Het zal gaan over het einde der tijden, de vier vreeswekkende ruiters die de aarde komen kwellen met rampen van velerlei aard. De aanleiding is het Antwerp Art Weekend en de expositie die we in de kerk hebben ingericht met de vliegers van Constantine Ferreo, mijn Griekse buurman, een kunstenaar die Patmos van dichtbij kent en zich heeft laten inspireren door Johannes’ visioenen. Het is tijd, mondmasker voor, de lift in.

Onze kerk is op ’t Zuid. Tegenwoordig ga ik vaak stappen in plaats van dat ik de velo neem, ook een corona-gewoonte. Te voet is het een klein half uur naar de kerk. Van Borgerhout, met een overwegend Arabisch straatbeeld (afgezien van de talrijke Maria’s op de straathoeken), kom ik nu in de Joodse buurt. We zijn in ‘klein Antwerpen’, het Jeruzalem van het Noorden, waar de chassidim het straatbeeld bepalen.
De protestantse kerk De Wijngaard kerkt nog steeds in minimale bezetting: de zangers, de ouderling/lector, de technici voor de livestream en de organist. Na de viering nemen we nog onze delen op voor de Pinksterviering een week later. Ze worden samengevoegd met bijdragen van de Kameroenese, de Urdu, de Duitse en de Arabische kerk, samen met een andere Nederlandstalige gemeente en bijdragen van de stadspredikant en het Bijbelhuis.

Meteen na de opnames zetten we de deuren open. De bezoekers mogen komen. Ik zit klaar, samen met de kunstenaar en met twee studenten van de Hogeschool, die het helpen bij de expositie als praktijkopdracht hebben. Om 15.00 uur klappen we de laptops open (dit onderdeel moest eveneens naar online) in afwachting van liefhebbers voor een gesprek met de kunstenaar. We hebben het over de grote apocalyptische thema’s van deze tijd, de ecologische verwoesting van de aarde, de pandemie, de gevreesde gevolgen van de klimaatverandering … Onverwacht moet het tweetalig, we hebben een deelnemer uit Athene die onze promo gevonden heeft.

Aan het eind van de middag sluiten we af en stap ik terug naar mijn kot. Tijd voor een hapje. De zon staat inmiddels op de voorkant van het huis, ik zet de ramen open om (ondanks het verkeersgeraas en de uitlaatdampen) nog prettiger te kunnen genieten van het uitzicht richting stad, met midden in beeld het onovertroffen Antwerpse station. Een rustig avondje, wat lezen, wat dromen, dit stukje schrijven, de duisternis haar intrede zien doen.

http://www.protestantsekerkdewijngaard.be/