Ik vertrek: ‘Een geslaagd leven?’

In korte tijd gaan op het moment bij de Remonstranten veel predikanten met emeritaat. AdRem vroeg hen naar begin en einde, naar hoogte- en dieptepunten van hun predikantschap. In dit artikel Severien Bouman.

Nu het moment gekomen is om afscheid te nemen van het actieve predikant-zijn, wordt mij de vraag gesteld waarom ik dat indertijd ben geworden. Wat heb ik daarin gezocht, wat heeft het mij gegeven? Korte antwoorden zijn hier nodig.

De mooiste omschrijving van wat een predikant doet, vond ik ooit in het boekje van Henk van Luijk: Pleidooi voor de ziel. ‘Verkondiging’, schrijft hij, ‘probeert stem te geven aan wat mensen verwachten en hopen van een gelukt leven’. En hij schrijft er bij dat dat laatste iets anders is dan een gelukkig leven. Precies in die spanning speelt het leven zich af,  met alle hoop en alle teleurstelling, met onze mogelijkheden en zoiets als onze bestemming. Als predikant heb ik geprobeerd bij mensen in die spanning te staan, zoekend naar duiding van wat er allemaal gebeurt, in ons eigen bestaan, en in de wereld rondom. In gesprekken en in de verkondiging, en bijna alles wat een dominee doet, is verkondiging, vroeg of laat.

Je kunt zoiets alleen maar doen met alles wat je zelf in het leven hebt meegekregen. Bij mij was dat een vertrouwdheid met de literatuur, in de eenzaamheid van mijn jeugd ontdekt; een zoeken naar helderheid ook, in de verwarringen van het leven, in de zoektocht naar de eigen bestemming; en al vroeg de ontdekking van een vroomheid, onmiskenbaar van mijn grootvader geërfd. Dat alles heeft, in mijn studietijd (met de vele contactmogelijkheden) tot de keuze voor de theologie geleid, en later tot het predikantschap. Met vreugde (en soms met verdriet) heb ik dat mogen uitoefenen in de gemeenten Rotterdam, Naarden-Bussum, Haarlem, Groningen, en (als toegift) Friedrichstadt. Veel mensen, veel ontroerende ontmoetingen, spannende gesprekken, intense ervaringen die vaak onvergetelijk bleken.

Als mooiste moment uit vele, kies ik toch de eerste kerkdienst die ik weer mocht houden na mijn eerste hartoperatie. Na een lange revalidatie stond ik weer op de kansel in de mooie kerk van Bussum, omringd door ‘mijn’ trouwe gemeente. Alle vormen van dankbaarheid, van ontroering en van het weten van een bestemming waren aanwezig. Een rustig kloppend hart was tijdens de stilte voor het gebed duidelijk hoorbaar.

Wat ik nu ga doen? Zolang dat hart nog kloppen blijft, vooral genieten van wat het leven heeft gegeven. Van de kinderen en kleinkinderen, van het zeilen en de muziek, van het eeuwige lezen dat blijft, en van mijn lieve vrouw in Dordrecht. En soms naar de kerk.

Severien Bouman