Halleluja-momenten van lezers

Ik laat alles los

Het is aan de vooravond van onze reis naar, Nieuw Zeeland. Wij willen het land van onze schoondochter leren kennen. Maar in mijn hele lichaam voel ik onrust… Wat als… ja maar…..

Het is zondag, de laatste woorden van de preek zijn ‘In Godsnaam maak er wat van’! In een gesprek na de dienst  zegt één van de kerkgangers  na het aanhoren van al mijn bezwaren ‘weet je waar jij mee moet ophouden: God voor de voeten lopen’. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig denk je dan, twee aanmoedigingen. Maar de onrustgevoelens blijven.

Enkele weken later rijden we over het Zuidereiland, het is onze eerste dag. En daar verschijnt hij , de regenboog, een half uur lang. Op dat moment laat ik alles los en vertrouw ik op de woorden: ‘En nooit loslaat, de mensen met wie Hij eenmaal is begonnen’.

Lientje Pols-Scholten
Rotterdam

Sterkste energie op aarde

Voorjaar 1984. In verwachting van onze derde. Als amateur-journalist verbonden aan het wekelijkse huis-aan-huisnieuwsblad in het dorp waar wij woonden. Verhaaltjes over een nieuwe bakker of een zestigjarig huwelijksfeest. Tot die zondagmiddag.

In de kleine huiskamer van Lieke en Ignaas Brekelmans, oprichters van het Liliane Fonds, was bezoek uit de Filipijnen. Drie donkere zusters in witte uniformen. Het kamertje was bezaaid met foto’s, allemaal van kinderen met een handicap. De passie waarmee de zusters spraken, maakte diepe indruk. Die middag is er iets met mij gebeurd. Mijn ogen werden geopend voor de omvang van de problematiek: je doet niet mee als je met een handicap moet leven in een ontwikkelingsland. Lieke Brekelmans wist hoe dat voelde. Door polio stond zij ook aan de zijlijn van jongs af aan.

Beelden van mijn werkbezoeken aan India staan in mijn geheugen gegrift. Zoals dat kindje op een matje naast de koe en de smeekbede in de ogen van de o zo magere moeder: ‘alsjeblieft help mijn kind’. Werken bij het Liliane Fonds heeft mijn leven voor altijd enorm verrijkt. De woorden van Lieke Brekelmans: menselijke warmte is de sterkste energie op aarde, deel ik graag met u.

Cobi Klappe
Rotterdam

Goddelijk gewoon!

Halleluja-ervaringen? Ik ken er verschillende: wonderlijke, heftige, maar ook alledaagse.

Zo’n alledaagse ervaring – die toch ook altijd weer bijzonder is – treedt meestal op als ik lees of schrijf. Dan voel ik het komen, in mijn handpalmen, op mijn kruin en soms licht tetterend in mijn linkeroor. Mijn handpalmen worden langzamerhand warmer, soms tot gloeiend aan toe. Mijn kruin begin van binnenuit te tintelen terwijl het lijkt of iemand ook van buitenaf heel zacht over mijn haar streelt. En dan voel ik het ‘indalen’, dan verspreidt het zich door mijn hele lijf. Mijn benen en voeten gaan aarden, ze komen heel stevig op de grond te staan. Mijn ademhaling wordt ontspannen, dieper.

Wat is nu dat ‘het’? Het is een alom vertegenwoordigd gevoel dat alles goed is zoals het is, een diepe rust en vanzelfsprekendheid, waarbij alle tegenstellingen, conflicten, twijfel oplossen. Soms voelt het vooral stevig, als gedragen worden. Soms kan er opeens een inzicht komen, iets dat ik eerder niet doorhad of niet wilde zien. Maar bovenal is ‘het’ vaak zacht en teder, troostend, als ik vlak ervoor verdrietig of onzeker was. Dan begint mijn bovenlichaam heel licht te bewegen alsof ik gewiegd word, heel troostrijk, warm, intiem. Als een zacht jubelen. Halleluja…

Sylvia S. Saakes
Schiedam

Geluk is gewoon er zijn

We varen met de motorprauw bij het vallen van de avond in West-Papoea van het eiland Paideido Atas naar Bosnik op Biak. De lucht is prachtig. Het is als een groots schouwspel. Je ziet de kleuren, oranje rood en lichtblauw en wolken, die een stralenkrans lijken te vormen. Alles is in beweging. Je voelt de weemoed van de nacht die komt. Vóór ons is nog de zon en  achter ons zie je al sterren opkomen. Twee sterren, de verticale delen van het Zuiderkruis, lichten op. Links van ons ligt een langwerpig eiland aan de horizon. Het verenigt zich als een donkere streep met de steeds donker wordende zee. Het weerlicht. Het is een prachtig, reusachtig en indrukwekkend panorama. Iedereen is stil. Ieder ervaart hetzelfde en neemt alles in zich op. Het is alsof je een tafereel binnenvaart. Maar niet jij hebt de erva­ring. De ervaring heeft jou. Dit was er altijd al. Jij bent maar een voorbijganger. Je hebt dit  eerder meegemaakt, omdat het er altijd was. Niets is mooiers. Dit is het doel van mijn leven. Niets hoeft meer. Geluk is gewoon er zijn. Hier en nu, in dit schouwspel.

At Ipenburg
Maastricht

Een huis met vele kamers

Mijn eerste kennismaking met een Remonstrantse preek was tijdens de troostdienst naar aanleiding van het overlijden van de vader van mijn vriendin Mieke. Deze dienst vond plaats op 10 juni 2011 in de Ontmoetingskerk in Dieren en werd geleid door remonstrants predikant ds. G. de Klerck-Bets.

Al langere tijd worstelde ik met mijn geloof en ongeloof binnen de traditie waarin ik met liefde ben opgevoed en grootgebracht. Ik ben wat je noemt een God-zoeker. In die tijd leek ik God nergens te kunnen vinden. Ik voelde me hierdoor oprecht zondig en bezwaard.

Met veel pijn en verdriet ben ik uiteindelijk uit mijn moederkerk gestapt om verder te zoeken.

De betreffende troostdienst kenmerkte zich voor mij door warmte en vriendelijke gastvrijheid. Dit overspoelde mij als een warme douche. Tijdens de preek kwam heel duidelijk in mij op de bijbeltekst: In het huis van mijn Vader zijn veel kamers (Joh.14: 2).

Ineens zag ik deze bijbeltekst in het hierNUmaals terwijl ik hem altijd in het licht van het hiernamaals had gezien. Ook kwam de voor mij troostrijke gedachte op dat ik wel eens zo veelkleurig zou kunnen zijn dat ik niet in één kamer te plaatsen was en te plaatsen ben. Een absoluut halleluja-jubel-gevoel heb ik toen ervaren. Ik zag voor mij het licht! Ik mag mijn Vaders kamers bezoeken en als ik wil er een tijdje in blijven. Er misschien wel een eigen hoekje in creëren. Ik mag ze onderzoeken en overal het goede uit halen! Hoe mooi is dat?

Met een veel minder bezwaard gemoed ben ik ook vrijer gaan zoeken. Hierdoor heb ik ook de gelegenheid gekregen en aangegrepen om twee jaar proef-oblatuur te volgen bij de Benedictijner monniken in de St. Willibrordsabdij in Doetinchem. Ook zo’n prachtige, warme, vriendelijke en gastvrije plek waar ik met dankbaarheid en een heel blij gevoel op terugkijk en waar ik graag naar toe ga. Dat ene inzicht en dat intense halleluja-moment heeft mij veel goeds gebracht. Hier ben ik mijn Vader heel dankbaar voor! Ik heb geleerd om er vrede mee te hebben dat er (ook) in mijn leven tijden zijn dat ik God even kwijt ben en Hem dan mag zoeken en weer zal vinden!

Met een warme groet,

Mei Bulten
Doesburg