In Memoriam Leonard Schenck (1932-2023)

Toen ik ruim zeven jaar geleden predikant werd in Twente, trof ik elf emeriti aan in de gemeente. Best spannend, want ik was vers overgestapt van de PKN, en moest me ‘het remonstrantse’, wat dat dan ook wezen moge, nog eigen maken. Gelukkig werd ik bij Leo zeer hartelijk welkom geheten. Ik kon bij hem terecht met mijn vragen en onzekerheden. Samen met zijn vrouw Erika, een hele wijze en lieve dame, wist hij elke keer mijn vertrouwen weer te voeden. De afgelopen jaren ging Leo’s gezondheid steeds verder achteruit en draaiden de rollen gaandeweg om.

Leo’s moeder stierf plotseling toen hij 17 jaar was. Hij ontmoette op de middelbare school Erika, die ook een ongewone thuissituatie had. Ze waren er voor elkaar en zijn dat ruim zeventig jaar gebleven. Leo had het liefst musicus willen worden, maar toen hij het predikantschap leerde kennen, koos hij toch voor theologie. Echter, op zijn 22^e kreeg hij een klap op het hoofd waardoor hij flink ging stotteren. Door alle mondelinge tentamens heeft hij daardoor ruim tien jaar over zijn studie gedaan. Hij heeft ze allemaal minstens twee keer moeten doen. Pas later leerde hij iemand kennen die hem met behulp van ademhalingstechnieken van het stotteren af hielp. De muziek is altijd belangrijk gebleven in zijn leven: zo studeerde hij af op Bachcantates en heeft hij jarenlang in een orkest gespeeld dat in hun eigen huis bijeen kwam. Hij was tevens een begenadigd organist en heeft onder andere in de gemeente Twente voor een prachtig orgel gezorgd dat Schenckorgel is gedoopt.

In 1963 werd hij beroepen in zijn eerste gemeente: Sommelsdijk op Goeree Overflakkee. Zes jaar later ging hij naar Hengelo, en na ruim vier jaar besloot Leo over te stappen naar het ziekenhuispastoraat in Enschede. Dat sloot zeer goed aan op de training klinisch pastorale vorming die hij als een van de eerste remonstrantse predikanten gevolgd had.

Hoe welbespraakt Leo ook kon zijn, zijn onzekere kant kwam hij in het ziekenhuis geregeld tegen. Want wat kun je nog zeggen wanneer iemand ernstig ziek is? Het kwam dan ook wel voor dat Leo vertwijfeld door de ziekenhuisgangen liep. Voor die momenten had hij altijd zijn bijbel bij zich en dan sloeg hij Psalm 118: 5 op.

Uit de benauwdheid heb ik tot de Here geroepen,

de Here heeft mij geantwoord

en mij in de ruimte gesteld.

God stelde hem in de ruimte, en, zo zei hij er dan achteraan: zo kwam ik altijd weer op mijn pootjes terecht.

In de laatste periode van zijn leven verloren de woorden hun betekenis. Ik kwam op bezoek en tijdens ons gesprek zei Erika: om vijf uur komt de avondmaaltijd. Ineens leek Leo helder en hij zei: ja avondmaal, mooi. Ik ging erop in en al pratend kwamen we op het Onze Vader. Spontaan begonnen Erika en ik het te zingen, op de wijs die hij zelf ooit heeft gecomponeerd voor de gemeente Twente. Hij was stil en keek alleen maar verwonderd van de een naar de ander. Muziek en predikantschap kwamen bij elkaar in een gebed. Er ontstond ruimte.

Leo kwam toch nog even weer op zijn pootjes terecht. Een paar dagen later is hij rustig in zijn slaap overleden.

Kirsten Slettenaar