Uit liefde wil ik leven
Laat ik meteen met de kerkdeur in huis vallen: ik heb een hekel aan het woord ‘geloof’. Het is me tegelijkertijd te vaag en te strak. Ik kan wel geloven dat het morgen mooi weer zal zijn, maar dat moet nog blijken. Dat is me te vaag… Lees verder
‘Papa, als ik dood ben, hoe kom ik dan bij God?’
‘Papa, als ik dood ben, hoe kom ik dan bij God?’ De vraag overvalt mij, en zeker om zeven uur ’s ochtends. Mijn dochter van vijf staat naast mijn bed. We hebben het vermoeden dat zij ’s ochtends al aardig vroeg wakker is, en al nagelbijtend het leven overpeinst en de voorbije dagen op school ernstig doordenkt… Lees verder
Mag ik dan rusten onder jouw vleugels?
Als kind voelde ik mij een zwerver voor God. Er was iets om mij heen, iets van thuis. De oude bruine kerkbanken voelden veilig en warm. Dat had ik kennelijk nodig, met de grote levensvragen die ik toen al stelde. Hoe zou het zijn als je er niet bent? Gewoon niet in dit leven aangekomen? .. Lees verder
Over een God die steeds doorzichtiger wordt
Wat ik geloof? Laten we eens wat praten. Ik kan zonder aarzeling tegen je zeggen dat ik geloof. Daarover verbaas ik me overigens, het is weleens anders geweest. Maar vraag je me wat ik geloof, dan valt er een stilte… Lees verder
Ik geloof in God, de almachtige Vader
Onlangs stond in een boekbespreking in de krant de verzuchting dat vrijzinnig denkende christenen soms de neiging hebben te doen ‘alsof gelovigen van het jaar 0 tot aan 1960 achterlijk waren’. Zelf heb ik weinig last van die neiging. Ik heb niet de minste moeite in een kerkdienst het klassieke credo, het Apostolicum, mee uit te spreken… Lees verder
We zijn toch allemaal Kinderen van één Vader?
Begin juni was de Dag van de Architectuur, een weekend lang. Iconische bouwwerken zijn dan open voor publiek en je kan ook een enkele bouwplaats bezoeken. Ik weet niet hoe dat nu in je hersens werkt, maar sinds ik dit gelezen heb waart het verhaal van de toren van Babel hardnekkig rond in mijn hoofd… Lees verder